رمان پشت ابرهای سیاه

برشی از کتاب:

رمان پشت ابرهای سیاه صدای بمش که کمی خنده هم چاشنیش بود توی محوطه ساحل پیچید چیکار می کنی دیوونه؟!
دیوونه بودم… مس.ت بودم… مزرها شکسته شده بودن و دنیام تغییر کرده بود… خیلی وقت بود از ته دل نخندیده بودم… لذت و هیجان کل وجودمو گرفته بود، شایدم تکمیل می شد، اگر اون هم از تراس پایین می اومد و بی توجه به فاصله هامون دستهاشو دورم حلقه می کرد و سرهامونو زیر اب می بردیم و هر بار که بیرون می اومدیم صدای خنده هامون کل دنیا رو پر می کرد.
اما اون هنوز هونجا بود و فقط تذکر می داد و اسممو صدا می زد…
درست مثل پیر مرد ها…!!”