رمان نیم رخ

برشی از کتاب :

کمرم را به تخته سنگ بزرگ پشت سرم تکیه می دهم. زانوهایم را درون شکمم جمع می کنم و با دستانم حصاری به دورشان می سازم. موج ها نرم نرمک تا نزدیکی پاهایم دلبری می کنند و باز به عقب باز می‌گردند. هنوز غروب است اما گن سایه‌اش را روی سرم حس می‌‌کنم. نمی‌خواهم پیش خودم اعتراف کنم که منتظرش بوده‌ام. نمی‌خواهم فکر کنم بودنش، تنها بودنی است که انگار خیلی هم بد نیست. من باید یک وقتی برای خودم بگذارم و به همه ی این نمی خواهم ها فکر کنم.
کنارم می‌نشیند. نه آنقدر با فاصله که دور به حساب بیاد و نه آنقدد نزدیک که تماسی با من داشته باشد.