رمان معبد ویران ⭐️

برشی از کتاب

سیاوش دستانش را دور صورت او قاب گرفت و اشک هایش را با انگشتان شستش پاک کرد و زمزمه کزد: تو بی جا می کنی روی قسمی که خوردی پا بذاری مگه دیوونه شدی 
صدف با دندان هایی که به هم می خورد و کلمات را منقطع بیان می کرد ، نالید : دیوونه ی تو شدم .. اما تو غرور و غیرتت را بیشتر از من دوست داری.
این حرف خلج به قلب عاشقش کشید محال بود غیرتش را تا این حد دوست داشته باشد که عشقش را به نابودی بکشاند. دست هایش را دور شانه ی او انداخت و با تمام وجود او را در اغوش خود فشرد. با بغض مردانه زمزمه کرد:
دیوونه شدی ؟ منو این طور شناختی لعنتی