رمان تا خورشید

برشی از کتاب :

رمان تا خورشید در سکوتی سنگین که دنیایی از حرف بود یکدیگر را نگاه می کردیم. کاش دستی داشتم تا با نوازشی هر چند مختصر غم را برای لحظه ای از کنارش دور کنم. کاش زبانم توان آن را داشت که با کلامی دل زخم خورده اش را مرهم شوم و کاش توانایی آن را داشتم که دفتر زندگی ام را به گونه ای غیر از این بنگارم. کاش… کاش… کاش…