رمان بی دفاع

– این لباس رو واسه کی پوشیدی؟
چشم دوختم در چشمان سرخش، خدایا قلبش…
چانه ام را محکم میان انگشتانش فشرد و فریاد زد:
– واسه کی غیر از من؟
نگاه خیسم روی رگ شقیقه اش سر خورد. دستانش میلرزیدند…
چانه ام را رها کرد و به عادت همیشه اش دست در موهای لختش فرو برد و من از خود پرسیدم میتوانم فقط یکبار دیگر برای تارتارشان بمیرم؟
با درد خندید:
– اشتباه بود. از اولش اشتباه بود… یه علاقه اشتباه که نباید شکل میگرفت. ولی…
قدمی عقب رفت. از نفس نفس زدنش ترسیدم… دستش که سمت قلبش رفت، وحشت زده سمتش هجوم بردم:
– بهراد…
دستش را بالا اورد. نگاهش سر تا پایم را از نظر گذراند. لباس عروس سفیدم را…
تلخند زد… از همان تلخندهای معروفش!
– نابودم کردی….