رمان مرا به نام من بخوان

برشی از کتاب:

رمان مرا به نام من بخوان اهی از اعماق وجودم کشیدم و با اندوه انجا را ترک کردم. هیجان زده در را بسته و به ان تکیه دادم. سرم را به سمت اسمان گرفتم. اسمان ابی در دل زمستان کمی دلگیر شده بود. این که مرا بی پسوند و پیشنوند صدا زده بود اتفاق کمی نبود. باید چه فکری کنم؟ باز هم بی منظور بپندارم و رهایش کنم؟ باز هم بگویم او از حرف هایش قصد و منظوری ندارد؟
اخر مگر می شود…