رمان لحظه ای با ونوس ⭐️

مچ دستم را گرفت و گفت:
بشین بابا..نازک نارنجی..اصلا باورم نمی شه تو یه قُل من باشی..می گم…
می خوام هفتاد سال سیاه نگی…
خندید،اما دستم را رها نکرد،دوباره نشستم و به لب های او چشم دوختم،گفت:
تو هم بلدی این طوری حرف بزنی ؟
بها به جون مامان یه کلمه چرت و پرت بگی و مسخره بازی کنی من می رم…اون..
حرفم را قطع کرد و گفت:
چشم..
احساس کردم باز هم شوخی می کند،ایستادم و از میز قدمی دور شدم ،صدای بها بلند و جدی در گوشم پیچید:
من و لیلی زن و شوهریم..
یک لحظه تعادلم را از دست دادم و نزدیک بود با سر روی زمین ولو شوم،خودم را روی صندلی رها کردم،زل زدم به صورت جدی بهاالدین،این هم یکی دیگر از شوخی هایش بود؟نه نبود،نگاهش از هر زمان دیگری جدی تر بود،وقتی حیرتم را دید،گفت:
فهمیدی ؟
هیچ چیز در دنیا شاید تا به این اندازه باعث نمی شد تا من شوکه شوم،زبانم چسبید ته حلقم،قلبم انگار در مشتی نامرئی فشرده می شد،دست هایم را روی میز در هم قلاب کردم ،لب های کبود بها به لبخندی دلنشین از هم باز شد .گفتم:
تو شوخی می کنی بها؟
سرش را جلو آورد و گفت:
زن و شوهر بودن کجاش این همه تعجب داره ؟
لیوان آبی برداشتم و چند جرعه ای نوشیدم،دوباره زل زدم به بها،هنوز تبسم بر لبش بود،نگاهش را دور تا دور رستوران چرخاند و گفت:
جای خوبیه نه ؟
وقتی سکوتم و حالت نگاهم را دید گفت:
خدا خواست..دست من نبود..این همون نقطه بود که صفحه ی زندگی من و پر کرد و رنگی !
بها…یعنی …تو..ای وای…جون من راست بگو…یعنی..
خندید و دست گرمش را روی دستم گذاشت و گفت:
به جون مامان راست می گم…
همان لحظه فهمیدم که راست می گوید،پرسیدم